Anlatamadığım bir şeyler. Milyonlarca insanlar arasında onlarca arkadaşlarım arasında yalnızlığı yaşıyorum. 
Her şey yalandan ibaret; baki kalan dostluklar bile yalanmış. Sevdaların dostlukların nice sevgilerin üstüne yazılmış olan bütün şiirler öykülerde yalanmış.Tıpkı yaşadığımız hayatın yalan olması gibi........Verilen sözler,dile getirilen yeminler,akıtılan göz yaşları hepsi kocaman bir yalandan kocaman bir aldanıştan ibaretmiş.
Yıllar geçtikçe hayatı öğreniyorum, hayatı öğrendikçe zamanla birlikte bende kopuyorum hayattan. Bizler nice umutlarla gözümüzü açtık yaşam denen bilmeceye. Çocukluğumuzda oyunlardı bizim için var olan tek şey. Kırgınlıklarımız olmazdı o çağlarımızda, unuturduk yapılanları. Zaten yapılanlarda oyunda usulca yürüttüğümüz küçücük hileleri geçmezdi. Büyüdükçe kırgınlıklarımız oldu insanlara karşı, hem de hiç bitmeyen kırgınlıklarımız. Hatırladıkça içimizi acıtan, unutmak istedikçe beynimize şimşek gibi çakılan incitilmelerimiz oldu. Yinede güvenimizi yitirmedik insanlara karşı; ne de olsa her insanın aynı olmayacağı fikri yerleşmişti yüreğimize.